چگونگی علاقه‌مند کردن مخاطبین به شخصیت‌های منفی
چگونگی علاقه‌مند کردن مخاطبین به شخصیت‌های منفی :
کاراکترهایی که مخاطبین از آن ها طرفداری می کنند و برایشان اهمیت قائل می شوند، عنصری ضروری در هر داستان موفق هستند.
نویسندگان هنگام خلق کاراکترها یا نوشتن درباره‌ی پیشینه‌ی آن ها، سوالاتی از این دست را از خود می پرسند: چه چیزی این شخصیت را به پیش می برد؟ او چرا این‌گونه رفتار می کند؟ هدف نهایی او چیست؟ هنگام خلق کاراکترها، باید به ویژگی های مثبت آن ها توجه کنیم، اما به هیچ وجه نباید نقص های آن ها را از یاد ببریم.
نویسنده هرچه بیشتر مخاطبین را با دنیای درونی یک شخصیت آشنا کند، آن ها به درکی بهتر از کاراکتر دست می یابند و در نتیجه، بیشتر برای او اهمیت قائل می شوند.
«بله آقایان، کسی که در قرن نوزدهم زندگی می کند، به طور کلی وظیفه دارد فاقد هر گونه خصلتی باشد، اخلاقا به این کار مجبور است. آدمی که فهم و شعوری دارد، اهل عمل است و به ناچار باید فرد پست و ناچیزی باشد. این تجربه‌ای است که پس از چهل سال زندگی کردن به دست آورده‌ام. در حال حاضر چهل سال از عمرم می گذرد. باری، چهل سال یک عمر است، پیری واقعی است. بیش از این زنده ماندن کار درستی نیست، غیراخلاقی است، زشت است. چه کسی پس از چهل سال سن زنده می ماند؟ روراست و شرافتمندانه جوابم را بدهید. خودم پاسخ این سوال را می دهم: احمق ها و اراذل پس از چهل سالگی باز هم به زندگی ادامه می دهند.»—از کتاب «یادداشت های زیرزمینی» اثر «فئودور داستایفسکی»
آقای «هکت» در حالت سکون، اشیا را واضح‌تر می دید. آقای «هکت» نمی دانست که باید به راهش ادامه بدهد یا برگردد. فضای سمت راستش، و سمت چپش، باز بود، اما خودش می دانست که هرگز از این موقعیت استفاده نخواهد کرد. این را هم می دانست که برای مدت زیادی بی حرکت نخواهد ماند، چون متأسفانه وضعیت سلامتی‌اش چنین امکانی به او نمی داد.»—از کتاب «وات» اثر «ساموئل بکت»
کمک به مخاطبین در برقراری ارتباط با کاراکتر
مخاطبین باید دلیلی داشته باشند تا کاراکتر را درک کنند و پیوندی عاطفی را با او به وجود آورند. واضح است که مخاطبین هرچه بیشتر با کاراکتر همذات‌پنداری کنند، یا حداقل درکی بی واسطه از نیازها و دلایل او داشته باشند، بیشتر احتمال دارد که به این شخصیت علاقه‌مند شوند.
لزوما بد نیست که کاراکتر شما، ویژگی های ناپسند داشته باشد. پروتاگونیست ها و شخصیت های به یاد ماندنیِ زیادی در سراسر ادبیات وجود دارند که مخاطبین ممکن است به شکل کلی با آن ها همذات‌پنداری نکنند یا حتی علاقه‌ای به آن ها نداشته باشند.
به عنوان نمونه، «اسکارلت اوهارا» در کتاب «بر باد رفته»، یا «هولدن کالفیلد» در کتاب «ناطور دشت» ممکن است در ابتدا این‌گونه به نظر برسند.
در شرایطی که کاراکتر نقص های متعددی دارد، نویسنده تلاش می کند تا این نقص ها را با ویژگی های مثبت یا معمولی‌تر به تعادل برساند. برای مثال، شخصیت ممکن است خودشیفته و تندخو جلوه کند، اما دلیلش شاید احساس ناامنی و بی اعتمادی باشد که او به دلیلی مشخص (که می توان آن را در پیشینه برای مخاطبین به تصویر کشید) در خود احساس می کند.
«اولین باری که او را دیدم در «پرایتوس» بود. قصدم از رفتن به این بندر، رساندن خود به «کِرت» با کشتی بود. وزش شدید باد، قطرات باران را به طرف کافه‌ی کوچکی که درهای شیشه‌ای آن بسته بود، سوق می داد. فضای کافه را بوی دمنوش «سلوی» فرا گرفته بود
و به دلیل سرد بودن هوای خارج، شیشه های درِ ورودی، تحت تأثیر تنفس مشتری های کافه، تار و مات شده بود.
پنج شش نفر از دریانوردان که شب را در کافه سپری کرده بودند،در حال نوشیدن قهوه یا «سلوی»، از پشت شیشه های بخار گرفته درِ ورودی کافه، دریا را نظاره می کردند.
به امید آن که ماهی ها با خاطری آسوده به دنبال طعمه‌ای از اعماق دریا بالا آمده و به سطح آب بیایند.»—از کتاب «زوربای یونانی» اثر «نیکوس کازانتزاکیس»
اهمیت قائل شدن برای افراد آسیب‌پذیر، در سرشت انسان ها است. این آسیب‌پذیری هم ممکن است فیزیکی و جسمی باشد و هم در قالب سختی ها و مشکلات عاطفی خود را نشان دهد. آسیب‌پذیری همچنین با پیشینه‌ی کاراکتر در ارتباط است، و همین‌طور با رفتارهای او در سراسر داستان، و سرانجام، با هدف نهایی.
داشتن هدف های مشخص و باارزش
اندکی در مورد هدف ها صحبت کردیم، اما خلق هدفی کلی برای کاراکتر (یا چندین هدف در طول مسیر)، راهی عالی برای تشویق مخاطبین به حمایت از او و جلب علاقه‌مندی آن ها است.
«این مسافر همچنین از وضع بهداشت حومه‌ی شهر و نام بیماری هایی که در آن نواحی شیوع داشت،
می پرسید و می خواست بداند آیا مرض مسری و مهلکی مثل وبا و آبله و امثال آن در میان اهالی دیده می شود یا نه.
از دقت و توجهی که در پرسش از این مسائل به کار می برد، معلوم می شد که منظورش تنها ارضای حس کنجکاویِ معمول نیست. در شیوه‌ی گفتار این مسافر نیز وقار خاصی مشاهده می شد و گهگاه صدای مضحک و عجیبی همانند صدای شیپور از بینی بیرون می داد.چنان که هر بار که پیشخدمت این صدا را می شنید، دستی به موهای سرش می کشید، مؤدب‌تر می ایستاد و سر را برای تعظیم خم می کرد و می پرسید: «آیا ارباب به چیز دیگری نیاز ندارد؟»»—از کتاب «نفوس مرده» اثر «نیکلای گوگول»
استفاده مناسب از «آرک شخصیت»
نویسنده در سراسر داستان می تواند مسیر رشد کاراکترها را به نمایش بگذارد. این نکته فقط در مورد پروتاگونیست صدق نمی کند
حتی شخصیت های شرور نیز می توانند احساسی مشخص نسبت به رفتارهای خود داشته، یا حداقل از تأثیرات و پیامدهای آن آگاه باشند. شخصیت های شرورِ برجسته همچنین، جنبه هایی مثبت در وجود خود دارند، به همراه منطق و دلایلی آشکار برای افکار و رفتار شرورانه‌ی خود.
خلق نقص های باورپذیر
هیچ‌کس در زندگی واقعی، کامل و بی نقص نیست. این نکته در دنیای داستان ها نیز صدق می کند. حتی اگر به نظر می رسد یک کاراکتر در ظاهر همه چیز دارد، می توان نقص های او را در زیر سطح رویدادها به تصویر کشید. حتی شاید بهتر باشد که نویسنده، کاراکتر را از نقص ها و ضعف هایش آگاه کند. ما به عنوان مخاطب با این کاستی ها ارتباط برقرار می کنیم چون همگی نقص های مختص به خودمان را داریم.