«لوییس گلیک»، محبوب ترین شاعر ادبی در آمریکا
«لوییس گلیک»، محبوب ترین شاعر ادبی در آمریکا :
«جایزه نوبل ادبیات» در روز پنجشنبه 8 اکتبر سال 2020 به یکی از تحسین شده ترین شاعران آمریکا «لوییس گلیک» اعطا شد،
به دلیل آثاری که به گفته ی کمیته ی «نوبل»، «با زیبایی سرسخت و بی پرده، هستیِ فردی را جهانی می سازند.»
برنده ی این جایزه در کنفراسی خبری در شهر «استکهلم» به جهان اعلام شد.
«لوییس گلیک»، محبوب ترین شاعر ادبی در آمریکا
«گلیک» مجموعه شعرهای متعددی را خلق کرده که بسیاری از آن ها، به چالش های زندگی خانوادگی و بالا رفتن سن می پردازند.
آثار او شامل کتاب «زنبق وحشی»—برنده ی جایزه ی «پولیتزر» در سال 1993—و کتاب «شب وفادار و پاکدامن»—درباره ی موضوعاتی چون اخلاق و سوگواری—می شود.
هنگام برگزاری مراسم، نویسنده ی سوئدی و یکی از اعضای کمیته ی «نوبل» یعنی «آندرس اولسن»،
از سبک کمینه گرا و شعرهای «گلیک» درباره ی زندگی خانوادگی تحسین و تمجیدهای فراوان کرد. «اولسن» در این باره گفت:
لحن «لوییس گلیک» کاملا متمایز است. صادقانه و بی پرده است و نشان می دهد که این شاعر می خواهد پیامی را انتقال دهد. آثار او همچنین سرشار از شوخ طبعی و ظرافت های گزنده است.
«لوییس گلیک»، محبوب ترین شاعر ادبی در آمریکا
از زمین شکافته، نوری روشن می کند گلزار زیر زمین را / در نزدیکی حجله. هادس او را در میان بازوان خود می گیرد / می خواهد بگوید: «دوستت دارم، / دیگر هیچ چیز آرامش تو را سلب نخواهد کرد.» / اما می اندیشد این دروغی بیش نیست / پس حقیقت را می گوید: / «تو مرده ای، / دیگر هیچ چیز آرامش تو را سلب نخواهد کرد» / و این اظهار عشق را زیباترین آغاز می داند / برای پیوندشان، و صادقانه ترین—از اشعار «لوییس گلیک»
«گلیک» در همان دوران نوجوانی شروع به رفتن به کارگاه های آموزش شعر کرد و سپس در کالج «سارا لارنس» حضور یافت. او مدتی بعد به دانشگاه «کلمبیا» رفت و در کنار شاعری به نام «استنلی کونیتس» به تحصیل پرداخت. «گلیک» در این زمان به عنوان منشی کار می کرد تا بتواند مخارج زندگی خود را تأمین کند و به نوشتن ادامه دهد. او در سال 1968، نخستین مجموعه شعر خود را با نام «فرزند نخست» منتشر کرد. با این که این اثر توانست بازخوردهای مثبت منتقدین را به همراه داشته باشد،
اما «گلیک» پس از انتشار این مجموعه با بن بستِ ذهنی مواجه شد و به تدریس در کالج «گودارد» در ایالت «ورمانت» روی آورد.
کار با دانشجویان برای او الهام بخش شد تا نوشتن را دوباره از سر بگیرد، و پس از این دوران، «گلیک» چندین و چند مجموعه شعر را خلق کرد.
چیزی به تو بگویم: هر روز آدم ها می میرند / و این آغازی دیگر است / هر روز در مرده‌شوی‌خانه ها / بیوه های نو زاده می شوند / یتیمانی نو. آن ها خاموش و خیره بر جایگاه / با انگشتان دستشان فرو رفته در یکدیگر / می کوشند کنار آیند با وضع تازه / آن گاه نوبت تدفین فرا می رسد / برخی بار اولشان است / می هراسند از گریستن / و گاه از نگریستن / نمی دانند چه کنند تا لحظه ای که کسی / زیر گوششان بگوید و کلامی بیابند برای وداع با مرده / یا مشتی خاک بریزند در دهان باز گور / سپس همه به خانه بازمی گردند / که ناگاه پر شده است از جمعیت / متین و موقر، بیوه بر مبل می نشیند / تا دیگران در صفی آرام و منظم / یک به یک به او نزدیک شوند / گاه دستش را در دست گیرند / گاه در آغوشش کشند / او برای هر کس، کلامی می یابد / تشکر می کند برای تشریف‌فرمایی‌شان / در دل آرزو می کند همه‌شان بروند / کشش عجیبی دارد برای بازگشتن به گورستان / به اتاق بیمارستان / می داند که ناممکن است / اما آرزویی جز برگشتن به گذشته ندارد / فقط کمی، نزدیک نفس های آخر او / و نه چندان دور چون روز عروسی / و لحظه ی نخستین بوسه —از اشعار «لوییس گلیک»
«جاناتان گالاسی» مدیر یک نهاد انتشاراتی و همچنین ویراستار آثار «گلیک» از سال 2006، در مورد این شاعر بیان می کند:
او نیز مانند بسیاری از شاعران برجسته، همیشه در حال اصلاح و بازسازی خودش است. به محض این که اثری را تمام می کند، آن اثر دیگر برایش مرده است، و او باید دوباره از اول آغاز کند.
«گلیک» در تابستان سال 2020، کار بر روی مجموعه شعر جدید خود را به پایان رساند؛ مجموعه ای که به مشکلات و طنزِ سوررئالِ سالخوردگی و فناپذیری می پردازد و در سال 2021 به چاپ خواهد رسید.
شب ها دیگر بار سرد شده اند / همچو شب های اوایل بهار، و آرام شده اند دیگر بار / آیا حرف زدن برمی آشوبد آرامشت را؟ / اکنون تنهاییم و دلیلی برای سکوت نیست / آیا م توانی ماه کامل را رؤیت کنی / بر فراز باغ؟ این آخرین بار است که می بینمش / بهاران، وقتی ماه درمی آمد، زمان ابدی می نمود / برف‌دانه ها رقصان میان زمین و آسمان / و فرو افتادن بذرهای خوشه ایِ افراها / در توده های پریده رنگ. سپید و سپیدتر / ماه درخشیدن می گرفت بر فراز درخت غان / و در خم کوچه باغ ها که فاصله می افتاد میان درختان / برگ های نخستین نرگس های زرد / به نقره ای می‌زد زیر نور ماه / ما همزمان چنان نزدیک شده ایم به پایان راه / که دیگر خیلی دیر است برای ترسیدن / من که خود دیگر شک دارم / حتی معنای پایان را بدانم / و تو، که عاشق مردی بوده ای / از پس نخستین تپش ها / آیا شادی را بی صدا نیافتی / همچو ترس؟ —از اشعار «لوییس گلیک»
شاعر آمریکایی «دن چیاسن» در مجله ی «نیویورکر» نوشت:
اشعار او، چکیده هایی از زندگی درونی او هستند، محدوده ای که «گلیک» به شکلی بی وقفه و بی پرده به کاوش در آن می پردازد.
شاعر آمریکایی دیگر «ویلیام لوگن» در سال 2009 در روزنامه ی «تایمز» گفت:
او را می توان محبوب ترین شاعر ادبی در آمریکا در نظر گرفت. تعداد مخاطبین «گلیک» شاید به اندازه ی سایر شاعران نباشد اما بخشی از جذابیت آثار او این است که اشعارش مانند پیام هایی مخفیانه برای بخشی خاص از مخاطبین جلوه می کند.
راست نیست اگر بگویم / هیچ واهمه ای ندارم از چیزی / می هراسم از بیماری، خواری / مثل همه، رویاهایی دارم / اما آموخته ام که پنهانشان کنم / برای مصون ماندن از گزند خوشبختی: / شادی ها، خشم سرنوشت را برمی انگیزند / خواهرانی را ماننده اند شریر / که در نهایت / هیچ احساسی به یکدیگر ندارند جز حسد. —از اشعار «لوییس گلیک»
«آکادمی نوبل» در سال 2019 به خاطر انتخاب «پیتر هاندکه» مورد انتقادهای فراوان قرار گرفت.
«آکادمی نوبل» در سال 1964، «ژان پل سارتر» را به عنوان برنده انتخاب کرد؛ «سارتر» اما این جایزه را نپذیرفت و گفت نویسندگان نباید جوایز را قبول کنند.
با توجه به جنجال های اخیر، بسیاری از کارشناسان انتظار داشتند جایزه ی سال 2020 به چهره ای غیرجنجالی تعلق بگیرد.
«بیورن ویمان» سردبیر یکی از روزنامه های مطرح سوئدی قبل از اعلام جایزه گفت: «اعضای آکادمی نوبل می دانند که دیگر نمی توانند از پس یک رسوایی دیگر برآیند.»
با این حال «ربکا کارده» یکی از مشاورین کمیته ی اعطای جایزه، یک روز قبل از اعلام برنده،
چنین ادعاهایی را رد کرد و گفت: «ما بر انتخاب یک گزینه ی «بی خطر» تمرکز نکرده ایم و قرار هم نیست بر اساس اینگونه از استدلال ها برنده را مشخص کنیم. تنها چیزی که اهمیت دارد،
کیفیت آثار نویسنده ای است که جایزه را از آن خود می کند.» جایزه ی «نوبل ادبیات» که به مجموعه آثار یک نویسنده تعلق می گیرد و معتبرترین جایزه ی ادبی در جهان در نظر گرفته می شود،
به همراه مبلغ ده میلیون کرون سوئد (حدود 1.1 میلیون دلار آمریکا) به برنده اعطا می شود.
در انتهای رنج های من / دری بود / بالای سر، صداهایی، تکان شاخه های کاج / سپس هیچ. خورشید کم سو / خاموش شد بر فراز زمین خشک / هولناک است هشیار ماندن / و ادامه دادن / مدفون در خاک تیره / آن گاه همه چیز تمام شد / بلایی که از آن می ترسیدی / بدل گشتن به روح، و ناتوان از سخن گفتن / ناگاه تمام شد / گور دیگر تنگ نبود / و من احساس گنجشکان را داشتم / پروازکنان میان بوته های سبز / برای تو که به خاطر نمی آوری / زندگی پس از مرگ را / برای تو فاش می گویم که / دیگر بار به سخن درآمدم / هر آن چه از دنیای فراموشی بازمی آید / برای بازیافتن صدایی می آید / فواره ای بلند سر بر کشید / از دل زندگانی من / سایه هایی آبیِ آبی بر آب های نیلی —از اشعار «لوییس گلیک»
«لوییس گلیک»، محبوب ترین شاعر ادبی در آمریکا