ویکتور هوگو

ویکتور هوگو :

 (زاده ۲۶ فوریه ۱۸۰۲، بزانسون، فرانسه – درگذشته ۲۲ مه ۱۸۸۵، پاریس) شاعر، رمان‌نویس و نمایشنامه‌نویس است. او از مهمترین رمانتیک نویسان فرانسوی بود. اگرچه در فرانسه به عنوان یکی از بزرگترین شاعران آن کشور شناخته می‌شود، اما در کشورهای دیگر اورا بیشتر با رمان‌هایی مانند گوژپشت نوتردام و بینوایاین می‌شناسند.

اوایل زندگی

هوگو در دوران کورکی  به عنوان سومین پسر خانواده و فرزند یک ژنرال ارتش ناپلئون، سفرهای زیادی را به همراه پدرش تجربه کرد. پدر و مادر او اختلافات زیادی به دلیل سلطنت طلبی مادر و وفاداری پدر به دولت‌های متوالی با یکدیگر داشتند  و درآخر نیز از یکدیگر جدا شدند. همین‌ها باعث میشد که او دوران سخت و پر اضطرابی را میان شهرها و مسافرت‌ها با پدر و بازگشت به پاریس پیش مادر بگذراند. پس از سقوط امپراطوری،  او از سال 1815 تا 1818 دوره ای بدون وقفه در دانشگاه پانسیون کوردیه و لیسه لویی لو گراند مطالعه کرد و پس از آن از دانشکده حقوق در پاریس فارغ التحصیل شد، در آن زمان به نظر او تحصیلاتش بی‌هدف و بی‌قاعده بود. خاطرات او به عنوان دانشجویی فقیر بعدها برای او الهام بخش شخصیت ماریوس در کتاب بینوایان بود.

از سال 1816 هوگو متوجه شد به جز حقوق، استعدادهای دیگری نیز دارد  و در آن زمان او چند بیت‌، دو تراژدی‌، یک نمایشنامه و یک مرثیه نوشته بود  و سرانجام در سال 1823 اولین رمانش را منتشر کرد.

موفقیت

دستاورد ادبی هوگو در سال 1841 با انتخاب او -پس از سه تلاش ناموفق- به آکادمی فرانسه و با نامزدی برای یکی از نمایشنامه‌هایش شناخته شد. که بعد از آن ویکتور مدتی انتشار کتاب‌های خود را به دلیل زندگی سیاسی‌اش و بخاطر اندوه از دست دادن دختر و دامادش در یک حادثه که موجب غرق شدن آنها شده بود، متوقف کرد. ولی طولی نکشید تا این غم، موجب نوشتن  و منتشر کردن کتاب بینوایان شد و توانست حال او را بهتر کند.

با انقلاب 1848، هوگو به عنوان معاون پاریس در مجلس مؤسسان و سپس در مجلس قانونگذاری انتخاب شد و از نامزدی موفق شاهزاده لوئیس ناپلئون برای ریاست جمهوری آن سال حمایت کرد. با این حال، هرچه رئیس جمهور بیشتر به سمت اقتدارگرایی راست تکامل می‌یافت، هوگو بیشتر به سمت چ مجمع حرکت می‌کرد تا سرانجام دولت ناپلئون اورا در سال‌های 1851 تا 1870 تبعید کرد. در طول سال ‌های تبعید، او گسترده ترین و اصیل ترین بخش از تمام نوشته های خود را تولید کرد.

آثار باقی مانده ای که هوگو در تبعید تکمیل کرد شامل مقاله ویلیام شکسپیر و دو رمان با نام‌های رنجبران دریا و مردی که می‌خندد است.

ویکتور هوگو آخرین رمانش را با نام 93 در سال 1874 نوشت که موضوع آن در سال پرفراز و نشیب 1793 در فرانسه است و عدالت و نیکوکاری انسانی را در پس زمینه انقلاب فرانسه به تصویر می کشد.

تصویری از ویکتور هوگو

سال‌های پایانی زندگی

هوگو که اورا به عنوان قدرتمندترین ذهن جنبش رمانتیک توصیف می‌کنند، نقش عظیمی در ادبیات فرانسه داشت. گفته شده است او روزی 100 بیت یا 20 صفحه شعر می‌نوشت و او با آگاهی کامل از اقتدار و با بینشی آزادی خواهانه تغییر بزرگی در زمان خود ایجاد کرد. و رؤیاهای نبوی در نثر و منظوم و او در نهایت تبدیل شدن به پدربزرگ پرتره ادبی عامه پسند و شاعر ملی شد و نام خود را به خیابانی در همه شهرهای فرانسه داد.

آثار متعدد او مانند بینوایان و اشعار بیاری از او هنوز هم به طور مداوم خوانده می‌شود و سخاوت ایده‌های او هنوز ذهن مردم را به حرکت در می آورد، زیرا هوگو شاعر و نویسنده‌ای از میان مردم عادی بود و می دانست که چگونه با سادگی و قدرت شادی ها و غم های مشترک میان همه‌ی مارا بنویسد. بی‌شک ویکتور هوگو از محبوب ترین و تاثیرگذار ترین نویسنده‌های تاریخ است و آثار او برای همیشه محبوب باقی می‌مانند.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *