«آلدوس هاکسلی»، خالق رمان «دنیای قشنگ نو» را بهتر بشناسیم :
«آلدوس هاکسلی» که بیش از هر چیز به خاطر خلق رمان «دنیای قشنگ نو» شناخته می شود،
نویسنده ی انگلیسی برجسته در قرن بیستم بود
که تأثیرات ماندگاری را بر ژانر «علمی تخیلی» و داستان های «پادآرمان شهری» گذاشت و همچنین، آثار داستانی و غیرداستانی ارزشمند متعددی را به وجود آورد.
«آلدوس هاکسلی»، خالق رمان «دنیای قشنگ نو» را بهتر بشناسیم
عارضه بینایی در نوجوانی
«هاکسلی» که در سال 1894 در جنوب شرق انگلستان به دنیا آمد،
در دوران کودکی و نوجوانی با چالش های زیادی رو به رو شد. در طول سال های نوجوانیِ او، مادرش به علت ابتلا به سرطان درگذشت،
برادرش خودکشی کرد، و خودش نیز با مشکلاتی در بینایی مواجه شد. قرنیه ی چشمان او پس از یک عفونت، التهاب پیدا کرد و «هاکسلی» به همین خاطر، به خوبی گذشته نمی توانست ببیند.
یک بلندگو در انتهای سالن روی دیوار به چشم می خورد. مدیر به سوی آن رفت و کلیدی را زد. صدایی آهسته ولی کاملا مشخص از وسط یک جمله شروع کرد: «… همه‌شان لباس سبز می پوشند، و بچه های دلتا خاکی رنگ. وای، نه، من دلم نمی خواهد با بچه های دلتا بازی کنم. اپسیلون ها از این ها هم بدترند. آنقدر خنگ اند که نمی توانند بخوانند و بنویسند. به علاوه، لباسشان سیاه است که رنگ مزخرفی است. من خیلی خوشحالم از این که بتا هستم.» مکثی شد و دوباره صدا برخاست: «بچه های آلفا خاکستری پوش هستند. بیشتر از ما کار می کنند چون خیلی باهوش اند، من واقعا خوشحالم که بتا هستم، چون این قدر کار نمی کنم. پس ما خیلی بهتر از گاماها و دلتاها هستیم. وای، نه، من دلم نمی خواهد با بچه های دلتا بازی کنم. اپسیلون ها از این ها هم بدترند، آن قدر خنگ اند که …» مدیر کلید را خاموش کرد. صدا خاموش شد. تنها، شبح مبهم آن از زیر هشتاد بالش به زمزمه ادامه داد. «قبل از این که بیدار بشوند، چهل پنجاه مرتبه ی دیگر برایشان تکرار می شود؛ سه شنبه و پنج شنبه هم همینطور. هر هفته صد و بیست دفعه، در سه وعده، تا سی ماه. بعد از آن می روند سر درس بالاتر.—از کتاب «دنیای قشنگ نو»
پدربزرگِ حامی «تئوری تکامل»
پدربزرگ پدری «هاکسلی»، «توماس هنری هاکسلی»، زیست شناسی بود که در مسیر حرفه ای خود به ترویج «تئوری تکامل» (یا فرگشت) پرداخت. او در مورد مزیت های تئوری پیشگامانه ی «چارلز داروین» مطلب می نوشت، سخنرانی می کرد و در مناظرات علمی حضور می یافت. «توماس هنری هاکسلی» همچنین واژه ی «آگنوستیک» (یا «ندانم‌گرا») را در سال 1869 به وجود آورد و آن را به عنوان مفهومی در مقابل اندیشه ی «گنوستیکِ» کلیسا
—که اعتقاد داشت همه چیز را درباره ی چگونگی به وجود آمدن انسان می دانست—توصیف کرد.
تدریس به «جورج اورول»
منصب او می بایست به وجود می آمد، نه در فرقه ای مذهبی، بلکه به عنوان کشیشی آزاد. در این حرفه، مردی با توانایی های ذاتی او، با تشویق و حمایت نیرومندترین سازمان درون کلیسا، می توانست امید داشته باشد که بسیار پیشرفت کند. چه بسا به مقام کشیشی در بارگاه یکی از اشراف بزرگ، یا به معلمیِ یکی از مارشال های آینده ی فرانسه برسد، یا کاردینالی در آینده ی ایام باشد. شاید که دعوت هایی به عمل آید تا شیوایی کلامش را در حضور اسقف ها، شاهزاده خانم های والاتبار، یا حتی در حضور خود ملکه به نمایش بگذارد. شاید مأموریت های سیاسی، انتصاب به مقام های عالی اداری، شغل تشریفاتی پربار، یا شغلهای متعدد نان و آبدار نصیب او شود. با این که چون از اصل و نسب شریف محروم بود، غیرمحتمل می نمود، شاید به مقام اسقفی شکوهمندی واصل می شد تا سال های رو به زوال زندگی اش را از جلوه و سروری دیگر برخوردار سازد.—از کتاب «شیاطین شهر لودون»
نوشتن برای مجلات معتبر
«هاکسلی» در اوایل دهه ی 1920، مقاله هایی برای تعدادی مجله از جمله Vogue و Vanity Fair می نوشت. او در این مقاله ها به موضوعات گوناگونی و گسترده ای می پرداخت و بعدها از این دوران به عنوان یک تجربه ی آموزنده و مفید یاد کرد. «هاکسلی» بیان می کند:
قبلا درباره ی همه چیز، از گچ بری های تزئینی گرفته تا فرش ایرانی، مقاله می نوشتم… باورتان می شود؟ حتی نقد موسیقی نیز جزء کارم بود. از صمیم قلب، این نوع از ژورنالیسم را به عنوان یک دوره ی کارآموزی توصیه می کنم. این کار شما را مجبور می کند درباره ی هر چیزی که نور خورشید به آن می تابد، بنویسید، مهارت هایتان را گسترش می دهد، به شما می آموزد چگونه خیلی سریع بر موضوع مورد نظر تسلط یابید، و باعث می شود به چیزها نگاه کنید.
«آلدوس هاکسلی»، خالق رمان «دنیای قشنگ نو» را بهتر بشناسیم
چون دنیای ما شبیه دنیای «اتللو» نیست. هلیکوپترها را نمی شود بدون فولاد ساخت—تراژدی را هم نمی شود بدون عدم ثبات اجتماعی ساخت. اوضاع دنیا در حال حاضر تثبیت شده است. مردم خوشبخت اند؛ آنچه را می خواهند، به دست می آورند و آنچه را نتوانند به دست بیاورند، نمی خواهند. وضعشان رو به راه است؛ در امان اند؛ هیچ وقت مریض نمی شوند؛ از مرگ پروایی ندارند؛ از شر و شور و پیری بی خبرند، که مایه ی سعادتشان است؛ وبالی به اسم پدر و مادر ندارند؛ زن یا بچه یا عشاقی هم ندارند که دل در گرو آن ها ببندند؛ طوری شرطی می شوند که نمی توانند رفتار غیرمقتضی داشته باشند.—از کتاب «دنیای قشنگ نو»
فیلمنامه نویسی در هالیوود
«هاکلسی» در دهه ی 1930 به کالیفرنیا نقل مکان کرد. او در دهه ی 1940 و اوایل دهه ی 1950 به عنوان فیلمنامه نویس مشغول به کار بود و در خلق فیلم هایی همچون «غرور و تعصب»، «جین ایر» و «مادام کوری» مشارکت کرد. در سال 1954، «والت دیزنی» با مبلغ 7500 دلار «هاکسلی» را استخدام کرد تا پیشنویس فیلمنامه ای را بر اساس داستان «آلیس در سرزمین عجایب» اثر «لوییس کارول» بنویسد.
کسی نیست که مانند این ها خلاف میل خود رفتار کند؛ و کسی نیست که این قدر نسبت به همه نفرت ورزیده باشد؛ کسی نبوده که این قدر خودی ها با او مخالف بوده باشند؛ و با این همه، علف های هرز شرارت می روید و رشد می کند. برای رشد و رویش آن ها دلیلی بس ساده و کافی وجود داشت: عامه ی مردم طالب آن ها بودند. همان طور که «هال» و تمامی نسل او به خوبی آگاه بودند، «سیاست» در نظر خود «ژزوئیت ها»، در رتبه ی اول مورد اعتنا بود. مقصود از ایجاد مدارس، تقویت کلیسای روم در مقابل دشمنان، یعنی «هرزگان» و «پروتستان ها» بود. آباء خوب کلیسا امیدوار بودند که با تعلیمات خود به ایجاد طبقه ای از افراد عادیِ تحصیل کرده توفیق یابند که خود را وقف مصالح و منافع کلیسا کنند. بنا به گفته «سروتی»—گفتاری که «میکله ی» خشمگین را تا سرحد جنون تحریک کرد—«همانطور که دست و پای نوزادی را در گهواره اش در قنداق می گذاریم تا در حالت درست قرار گیرد، باید خواست و اراده ی آدمی را نیز از دوران خردسالی، به اصطلاح، در قالب قرار دهیم تا در طول زندگی اش از نرمی شادمانه و آموزنده ای برخوردار شود و آن را حفظ کند.—از کتاب «شیاطین شهر لودون»